Jak prawidłowo układać rury drenarskie?

Drenaż składa się z kilku zasadniczych elementów, wśród których należy wymienić:

rury drenażowe;

• studzienki rewizyjne – najczęściej wykonane są z polichlorku winylu (PCV), umieszcza się je w załamaniach ciągu i wyposaża w pokrywy dające się swobodnie zdejmować i zakładać, wielkość studzienki trzeba dopasować do średnicy rury (rura drenarska 100 wymaga mniejszej studzienki niż 150 itd.), studzienka rewizyjna umożliwia przepłukanie rur w celu ich udrożnienia;
• studzienkę zbiorczą – umieszcza się ją w najniższym punkcie ciągu drenażu, jest większa niż studzienki rewizyjne, a jej rolą jest gromadzenie wody przed jej dalszym odprowadzeniem, studzienka zbiorcza może być wykonana z tworzywa sztucznego lub betonowych kręgów;
• pompę – nie jest niezbędna, ale dość często stosowana, umieszcza się ją w studzience rewizyjnej, jej zadaniem jest przyspieszenie procesu odpompowania wody;
• warstwę izolacyjno-filtracyjną – składa się na nią geowłóknina i kruszywo gruboziarniste.

Rura drenarska to podstawowy element każdego drenażu. Jej zadaniem jest zebranie wody wokół budynku w przypadku układania drenażu opaskowego i odprowadzenie jej tak, żeby woda nie szkodziła konstrukcji obiektu budowlanego.

MATERIAŁ WYKONANIA

W handlu spotyka się różne rury drenarskie. Do najczęściej stosowanych materiałów wykonania należą:

• polichlorek winylu (PCV);
• polietylen (PE);
• ceramika (np. kamionka).

Obecnie stosuje się głównie rury z tworzyw sztucznych, ponieważ są trwałe, a także lekkie i łatwe w transporcie i podczas układania.

RURA DRENAŻOWA – 50, 100, 160 czy 200?

W zależności od rozmiarów obiektu oraz ilości wody koniecznej do odprowadzenia rura drenarska musi mieć odpowiednią średnicę. Do budowy drenażu otokowego wokół budynku jednorodzinnego najczęściej używa się rur o przekroju 100 mm. Przy większej ilości wód gruntowych konieczne może być zastosowanie rur fi 160. Większe przekroje (zwykle 200 mm) stosuje się przy takich obiektach, jak boiska, drogi czy wielkopowierzchniowe obiekty przemysłowe oraz lotniska.

Niezależnie od przekroju i materiału wykonania każda z rur drenarskich użytych w systemie ma określone zadanie, stąd różnice nie tylko w przekrojach, lecz także w budowie. Co do zasady rury zbierające wodę są perforowane, a przekazujące ją pomiędzy elementami drenażu – pełne.

Zobacz ofertę Bricoman na rury drenarskie.

Wśród rur stosowanych w drenażu otokowym wyróżnia się:

• rury perforowane (otworowane),
• rury perforowane z filtrem (otuliną),
• rury drenarskie bez otworów (nieperforowane).

Zadanie drenażu opaskowego wokół budynku polega na gromadzeniu nadmiaru wód gruntowych i opadowych, a następnie odprowadzeniu ich np. do przewodów kanalizacyjnych. Dlatego stosuje się tu rury perforowane, które pozwalają na wnikanie wody do ich wnętrza. Spadek, jaki stosuje się przy budowie drenażu nie powoduje wypływania wody z rur na zewnątrz, lecz kieruje ją w zaplanowane z góry miejsce (najczęściej do studzienki zbiorczej). Rury otworowane są na całym obwodzie, dlatego do rur dostaje się woda napływająca z każdego kierunku.

Po co więc stosuje się rury nieperforowane? Używa się ich na odcinkach, których zadaniem nie jest zbieranie wody, lecz jej transport – np. odprowadzanie wody ze studzienki zbiorczej do kanalizacji albo z rynien do systemu drenażowego.

Zastosowanie rury w otulinie lub bez zależne jest od dwóch czynników:

• rodzaju gruntu,
• prawidłowo wykonanej warstwy filtracyjnej (jeśli warstwa filtracyjna jest odpowiednio szeroka i wykonana z odpowiedniego kruszywa, otulina nie jest niezbędna).

Otulina to warstwa geowłókniny, która pełni rolę filtra chroniącego otwory rury przed zatykaniem przez cząstki gruntu. W przypadku domów jednorodzinnych najczęściej stosuje się rury w otulinie.

Podstawą odwodnienia opaskowego są rury drenażowe. Jak układać rury i inne elementy systemu, żeby działał prawidłowo? Ważne jest zachowanie odpowiednich odległości zarówno od ściany budynku, jak i granicy działki, a w przypadku drenażu, który obejmuje więcej niż jeden ciąg rur (np. przy odwodnieniu działki), istotne są również odległości między ciągami. Zaleca się stosowanie następujących odstępów:

• 2–3 m od ścian budynku, jeśli wykonuje się drenaż opaskowy gotowego obiektu,
• 2 m od granicy z sąsiednią działką (wyjątkiem jest sytuacja, kiedy sąsiednia działka znajduje się wyżej niż nasza, wtedy należy zachować minimalną odległość 0,5 m),
• 1,5–2 m między poszczególnymi ciągami rur, jeśli jest ich więcej niż jeden,
• 3 m między studzienką zbiorczą a granicą sąsiedniej działki,
• 30 m między studzienką zbiorczą a najbliższą studnią wodociągu.

Poszczególne odcinki rur nie powinny przekraczać długości 20 m. Do połączenia rur drenarskich z PCV służą takie elementy, jak:

• kolana drenarskie,
• trójniki,
• redukcje.

Warto podkreślić, że 20-metrowe odcinki rur powinny łączyć się ze sobą za pomocą studzienek rewizyjnych.

Drenaż opaskowy i dreny odwadniające działkę to nie jest jedyna możliwość pozbycia się wody z posesji. Dla powierzchni utwardzonych stosuje się system odwadniający, który opiera się o rury nieperforowane, które łączą studzienki i kratki oraz ruszty z odpowiednio ukształtowanymi kanałami czy innymi elementami (np. podstawami wycieraczek).

Zobacz także: ofertę na studzienki i kratki w sklepach Bricoman.

Jak kłaść rury drenarskie, żeby zagwarantować maksymalną wydajność systemu. Poza zachowaniem odległości w poziomie, istotne są również głębokości i spadki.

UKŁADANIE RUR DRENAŻOWYCH – GŁĘBOKOŚCI

W drenażu opaskowym początek rury najbardziej oddalonej od studzienki zbiorczej układa się mniej więcej w połowie ławy fundamentowej. Układanie rury drenarskiej kontynuuje się zachowując 0,5% spadek w kierunku kolejnych studzienek rewizyjnych i finalnie studzienki zbiorczej. Wszystkie rury powinny się mieścić w przedziale od 60 do 80 cm głębokości. Ułożenie ich zbyt głęboko może przynieść różne konsekwencje, w zależności od rodzaju gruntu rodzimego. Z kolei zbyt płytka lokalizacja rur drenażowych może skutkować obniżeniem wydajności systemu, a także zbyt dużą wilgotnością podłoża i podciąganiem kapilarnym wilgoci przez ściany zewnętrzne budynku.

RURY DRENARSKIE – JAK UKŁADAĆ?

Rury drenażowe w gruncie przepuszczalnym układa się bardzo prosto. Należy rozpocząć od wykopu na odpowiedniej głębokości. Szerokość wykopu wynosi ok. 50 cm u podstawy. Na dnie wykopu układa się kolejno:

• warstwę kruszywa o grubości 25-30 cm. Należy stosować pospółkę rzeczną lub żwir o uziarnieniu 2,5–7 mm, mniejsze ziarna mogą zatykać otwory w rurach. Na tym etapie należy zadbać o odpowiednie spadki;
• rury drenarskie oraz inne elementy systemu;
• obsypkę po bokach rur (z tego samego kruszywa, które zostało użyte na podsypkę);
• górną warstwę kruszywa o grubości 5–10 cm;
• warstwę geowłókniny.

Geowłókniną można również wyłożyć dno i boki wykopu, choć w przypadku zachowania odpowiedniej szerokości wykopu nie jest to konieczne.

Rynien z drenażem nie łączy się bezpośrednio. Należy zastosować wpusty z osadnikami na zakończeniach rynien pionowych, a następnie wykonać połączenia osadników z drenażem rurami pełnymi. Warto rozdzielić strumień wody opadowej z rynny na dwie lub więcej rur drenażowych – wówczas unika się wybijania studzienek rewizyjnych czy podmywania fundamentów podczas gwałtownych ulew.

Należy zwrócić uwagę na to, żeby odcinek rury między osadnikiem a drenażem był nieperforowany – w tym przypadku rura pełni wyłącznie funkcję transportową dla wody opadowej, dlatego nie powinna umożliwiać przenikania wody do gruntu. Jej zadaniem nie jest również zbieranie wody z gruntu